Το καλοκαίρι θα’ ρθει
haritini, August 10, 2018
Τα καλοκαίρια πάντα με κάνουν να χαμογελώ. Νιώθω σαν να επιστρέφω στο φυσικό μου περιβάλλον. Έτσι είναι μάλλον. Καλοκαίρι εξάλλου δεν είναι μόνο η εποχή, μα μια γενικότερη περιβάλλουσα συνθήκη. Στη δική μου περίπτωση η συνθήκη περιλαμβάνει πολύ ήλιο, πολλή ζέστη, ένα ευχάριστο αίσθημα αποδιοργάνωσης ή καλύτερα ελλιπούς προγραμματισμού, όλα τα αγαπημένα μου καλοκαιρινά φρούτα […]
Twenty five summers’ eyes
elena, March 31, 2018
Far away from the dolour, miles away from the atrocious sunset we used to see, I was carrying with me my sword through the brume, to protect the dell of your heart, that fulgent, sempiternal heart that was beating next to me, wishing it was beating only for me. Zephyr was passing through my hair […]
Ανίκητος
haritini, January 12, 2018
Κι αν δεν ήταν ο ανίκητος, πώς θα μπορούσα τώρα να σε χαζεύω να περπατάς ξυπόλυτος κάπου σε κάποια καταπράσινη εξοχή και να παίζεις μια μουσική που μου θυμίζει το νοσταλγικό εαυτό μου; Αν δεν ήταν εκείνος αεράκι μου, πώς θα είχαμε φτάσει αισίως μέχρι εδώ, αγαπημένοι και γαλήνιοι; Χάρη σε εκείνον ξεκινάνε όλα, να […]
Πεντάγραμμο*
elena, December 8, 2017
Λατρεύοντας όλο και πιο δυνατά, όλο και περισσότερο την πανταχού απούσα ύπαρξή σου, ένα παγωμένο βράδυ του Δεκέμβρη, βρέθηκα να χορεύω κάτω από τα θαμπά φώτα μίας πόλης που δεν ανήκε στις πόλεις που δεν κοιμούνται ποτέ, αλλά στις άλλες, αυτές που κοιμούνται, γιατί όταν κοιμούνται ονειρεύονται αυτά που η μέρα δεν τους χαρίζει, και τα […]
Πότε θα μεγαλώσω μπαμπά;
haritini, October 3, 2017
Δεν έχω αναμνήσεις στις οποίες το πιτσιρίκι που ήμουν κάποτε ρωτάει το μπαμπά του πότε θα μεγαλώσει. Δε με θυμάμαι να θέτω αυτό το αιώνιο ερώτημα των μικρών προς τους μεγάλους, για κάποιο λόγο ωστόσο είμαι βέβαιη πως έχει συμβεί. Δεν έχω ρωτήσει ποτέ ως ενήλικο πλέον άτομο το μπαμπά μου αν όντως είχα τέτοιες […]
Κάτι ξανά
haritini, September 15, 2017
Μου άρεσε που φορούσες εκείνο το ψάθινο καπέλο. Στο είχα δώσει κάποτε χωρίς άλλο λόγο πέρα από το ότι σου πήγαινε. Ταίριαζε καλύτερα στο δικό σου κεφάλι. Ήμουν χαρούμενη που σου έδωσα το καπέλο μου. Γενικά δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα αυστηρή με την έννοια του να είναι κάτι δικό μου. Πράγματα που τυπικά ήταν μου […]
Just like old times
elena, September 3, 2017
Your absence was all over the damn city. Overlooking at the harbour, the clouds were coming and going in an unstoppable yet unpredictable way. The skyline was coloured with the colours of your soul: royal blue, light purple, dark orange, golden yellow: the first sunset of autumn was here and it found me helpless towards your […]
Σκέψεις που κάνω όταν διαβάζω (2)
elena, July 6, 2017
Παίζουμε με τις καρδιές πια, γιατί οι μανάδες μας μάζεψαν όλα μας τα παιχνίδια και τα βάλανε ψηλά στο πατάρι. Τις κλωτσάμε, τις τσαλακώνουμε, τις πετάμε, όπως με τόση ευκολία κάναμε στα παιχνίδια μας παλιά. Γιατί ξέραμε ότι θα μας πάρουν άλλα. Άλλα, πιο γυαλιστερά, πιο υπέροχα, πιο ακριβά. Μέχρι που μια μέρα σταμάτησαν να μας […]
Το αργόσυρτο καλοκαίρι ενός κυρίου με τα αρχικά Δ.Χ.
elena, June 26, 2017
Το φαινομενικά ίδιο με όλων των υπολοίπων καλοκαίρι του κυρίου Δ.Χ. δεν ήταν τελικά τόσο ίδιο. Ξεκινούσε στις αρχές Μάϊου και παρατεινόταν μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη. Ο Δ.Χ. πίστευε ότι όλες οι μέρες του ήταν εκπληκτικά πανομοιότυπες, γι’ αυτό και το μοναδικό πράγμα που τις έκανε να ξεχωρίζουν ήταν οι τίτλοι ειδήσεων της κάθε μέρας. […]
Όταν αρχίσουν να τραγουδάνε τα τζιτζίκια…
elena, June 1, 2017
…οι μέρες θα είναι όλο και πιο μεγάλες, για να χωρέσουν όλο και περισσότερο από το φως του ηλίου. Οι νύχτες θα είναι όλο και πιο ζεστές, για να μπορούμε να περπατάμε στα στενά της πόλης χωρίς ζακέτα πια. Όταν αρχίσουν να τραγουδάνε τα τζιτζίκια… …θα ξαπλώσω κάτω από τη σκιά της μεγάλης ελιάς στην […]
Σκέψεις που κάνω όταν διαβάζω (1)
elena, May 25, 2017
Η έννοια της ευτυχίας είναι κάτι το εντελώς άπιαστο και αφηρημένο, που όμως με το πέρασμα των χρόνων και τη συνεχή έκθεσή μας σε επίπλαστες εικόνες, εντυπώθηκε μέσα μας ως κάτι το υλικό και χειροπιαστό. Βομβαρδισμένοι καθημερινά από διαφημίσεις με ευτυχισμένες οικογένειες να τρώνε πρωινό και να απλώνουν βούτυρο σε φρυγανιές, γελοιωδώς πανέμορφα ζευγάρια να […]
Με λένε Ειρήνη
haritini, May 22, 2017
Τη στιγμή της σύλληψής μου γνωρίζω τα πάντα. Πριν λίγες στιγμές δεν ήμουν τίποτα. Δεν υπήρχα καν ως έννοια. Ούτε και τώρα υπάρχω ακόμη ως πραγματικότητα. Είμαι ωστόσο πια μια ιδέα ύπαρξης. Τη στιγμή αυτή της σύλληψής μου είμαι η ιδεατή ολότητα αυτού που θα γίνω κάποτε. Είμαι η αρχή του ανθρώπου που θα υπάρξω […]
Μαγεμένα στοιχειά της φύσης
elena, March 3, 2017
Σε μία πόλη βγαλμένη από τα πιο όμορφα παραμύθια με ιππότες και κάστρα, η ώρα μόλις πήγε επτά. Οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου χαϊδεύουν στοργικά τις προσόψεις των κτιρίων, χαρίζοντάς τους ένα αχνό χρυσοπορτοκαλί χρώμα. Η απουσία ανέμου ευθύνεται για την γαλήνια και αρυτίδωτη επιφάνεια της θάλασσας που απλώνεται μπροστά μου. Βραδιάζει. Το τέλος μίας […]
Φεύγουν…
haritini, March 1, 2017
… οι άνθρωποι και πηγαίνουν κάπου μακριά. Στο χάρτη ή στη νοητή απόσταση πηγαίνουν σε μια άλλη πατρίδα, σε μια νέα συνθήκη, γνωστή ή άγνωστη, συνηθισμένη ή ιδιαίτερη. Πατρίδα είναι εκεί που νιώθεις να σε περιμένουν αγαπημένα πρόσωπα. Πατρίδα είναι εκεί που νιώθεις ασφάλεια. Άνθρωποι φεύγουν, για λίγο ή για πάντα. Φεύγεις για πάντα, όταν […]
Γιασεμί
elena, February 23, 2017
Βρεγμένα πλακόστρωτα στενά, μπουκαμβίλιες, απόβραδο ενός καλοκαιριού που τόσο περιμέναμε. Λιγοστά φώτα, ο ήχος από τα δικά μας βήματα, κλειστά παραθυρόφυλλα. Περπατάμε μαζί, η μυρωδιά του γιασεμιού γύρω μας γίνεται όλο και πιο έντονη καθώς έρχεται η νύχτα. Σου λέω πόσο πολύ αγαπώ το μεθυστικό άρωμά του και το καθαρό, απόλυτο λευκό του χρώμα. Προχωράς λίγο […]
Και εγένετο φως
haritini, January 11, 2017
Είναι η πρώτη φορά μετά από εβδομάδες ή μπορεί και μήνες που πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει από το παράθυρο. Χιονίζει τόσο που ούτε καν η δική μου ματιά – αυτή του ανθρώπου που μονίμως τρέχει ή με κάτι ασχολείται – δε μπόρεσε να αντισταθεί στο θέαμα. Η τελευταία φορά που θυμάμαι τόσο πολύ […]
Futur proche*
elena, January 10, 2017
Θα σε φιλήσω μία νύχτα σε ένα στενό στο κέντρο της πόλης. Ο δρόμος κάτω θα έχει πάγο και οι ανάσες μας θα ακούγονται καθώς θα σπάζουν τη σιωπή. Το φως της λάμπας του δρόμου θα ντύνει τα πρόσωπά μας με ένα χρυσαφί, σχεδόν πορφυρό χρώμα. Θα περάσει μία γκρι γάτα από δίπλα μας και, […]
Ανώνυμο
Katerina, December 21, 2016
“Ανώνυμο” όχι γιατί δεν δίνω εγώ τίτλο, αλλά γιατί το τραγούδι ήταν και είναι 無題-Mudai, Ανώνυμο. Για άλλη μια φορά θα δανειστώ τα λόγια του Akita Hiromu, των Amazarashi, μεταφέροντας τα, πάλι τσαπατσούλικα, στα ελληνικά. Κλικ στο “φάντασμα”, ο Konstantinos.CraftingTheImage. Στο ξύλινο διαμέρισμα του πρώτου ορόφου εκείνος ζωγράφιζε, τόσο απορροφημένος, έναν πίνακα. Τον ίδιο του […]
Εκείνο
Katerina, December 6, 2016
Γι’ αυτό το κάτι που έχω στα χέρια μου Που σταματάει τον χρόνο Που παραμένει ακίνητο Που στέκει και κοιτάζει με μάτια κολλημένα στο αβέβαιο. Γι’ αυτό το κάτι που μου έδωσες να κρατήσω Που ήταν γεμάτο λέξεις Που ήταν γεμάτο βήματα Που ήταν γεμάτο πουλιά που πετούσαν σ’ άλλους ουρανούς. Γι’ αυτό το κάτι, […]
No man’s land
Katerina, November 23, 2016
Νόμιζα ότι ζούσα στην Έρημη Χώρα του Έλιοτ. Νόμιζα ότι ζούσα ξεχασμένος στην μέση μιας ατέλειωτης παρτίδας σκάκι, ανάμεσα στη ζέστη που έβγαινε από το τζάκι και την υγρασία που κολλούσε στα παράθυρα όταν έξω χιόνιζε. Νόμιζα ότι μπορούσα να τυλίξω την καμπαρτίνα μου σφιχτά πάνω μου και να σφίξω τους επιδέσμους στον λαιμό και […]
Λίγο απ’ το φως
Katerina, November 18, 2016
Κάποτε κράτησα στα χέρια μου ένα αστράκι, ένα τόσο δα μικρό αστεράκι. Ήταν εύθραυστο και γυάλιζε, πόσο γυάλιζε. Ήταν το δικό μου αστεράκι, ολόδικό μου. Το πρόσεχα και το κρατούσα πάντα στην μοναδική του θέση, στην καρδιά μου. Του έδινα μορφή μέρα με την μέρα και δυνάμωνα το φως που έβγαινε από μέσα του. Κάποτε, […]
Do they
Katerina, November 5, 2016
I know melancholy I see it lingering in the shadows I see it hiding behind my smile I see it burning and shredding inside my stomach when I hold you. I know emptiness I see it every time someone talks to me I see it every time I smile warmly and answer back I see […]
σημειωματάριο
elena, October 19, 2016
και να σκεφτείς κάποτε οι λέξεις ήταν για μένα διέξοδος τώρα, αφού μου χάρισαν την φαινομενική μου ελευθερία με κλείνουν μέσα τους, με περικυκλώνουν καθώς σκαρφαλώνω τον φράχτη τους αγριεμένες με σταματούν γιατί προσπάθησα να ξεφύγω γιατί θέλησα να βγω έξω από τις λέξεις που ξέρω γιατί κίνησα να βρω τις λέξεις που δεν γράφτηκαν ακόμα […]
Ωαριακά νεκρή
haritini, October 11, 2016
Καμιά φορά είναι τόσο μικρό κι ανεπαίσθητο αυτό το κάτι που προκαλεί μια ανατροπή στα πράγματα. Κάτι αλλάζει, με αφορμή μια λέξη άνευ βαρύτητας ή μια σκηνή χωρίς περιεχόμενο. Ο συγγραφέας του έργου ποτέ δεν έγραψε αυτή την ατάκα με σκοπό να την κάνει σημείο εκκίνησης των εξελίξεων, ωστόσο αυτή η ατάκα κάπως γίνεται και […]
Χάρτες
elena, October 6, 2016
Το φθινόπωρο έμπαινε με αργά βήματα, τόσο αργά που σχεδόν δεν το καταλαβαίναμε. Η θάλασσα ήταν ακόμα ζεστή και μόνο τα βράδια ίσως να αισθανόταν κανείς μία υποψία ψύχρας. Οι βροχές δεν μας είχαν επισκεφτεί ακόμα και δημιουργούνταν έτσι μια ψευδαίσθηση ενός παρατεταμένου καλοκαιριού. Η περιρρέουσα νωθρότητα ενίσχυε την φάση άρνησης αποδοχής του γεγονότος ότι […]
Σπάω
Katerina, September 26, 2016
Να ‘σαι ξανά. Ένα μαχαίρι την καρδιά μου ξεσκίζει. Το αίμα στις φλέβες μου δεν κυλάει πια, τη μορφή σου πάνω στο τζάμι σχηματίζει. Μια σκιά μου φωνάζει, χωρίς να μιλά, μαρτυρά. Στο φως το χάος αδειάζει μέσα στα χέρια μου μικρά καρφιά. Μα η μορφή σου δεν φεύγει, σαν ανάμνηση στέκει και με κοιτά. […]
Κώμα
George, September 18, 2016
Είδα τους ανθρώπους γύρω μου με άδεια μάτια να κοιτούν τις ζωές των άλλων με τις αισθήσεις τους ναρκωμένες από τα νέον φώτα και τις μεγάλες οθόνες. Τους είδα να έχουν ξεχάσει το πως και το γιατί και τα μικρά μυαλά τους να πέφτουν στην επαναλαμβανόμενη αχρηστία. Η συμπόνοια έγινε της μόδας και όλοι σπεύσαν […]
Σ’ αυτή την έρημο
Katerina, September 15, 2016
Ανακατεύοντας ένα ποίημα του Bukowski με ένα από τα πιο ιδιαίτερα και αγαπημένα τραγούδια των My Chemical Romance. Dinosauria, We & Desert Song, με την… δική μου φωνή. Σ’ αυτή την έρημο Μ’ αυτά ζούμε. Με το μειδίαμα των αγαλμάτων, το ειρωνικό γέλιο του Άδη, το κλείσιμο των συνόρων, την εξαΰλωση των πολιτικών φωνών, τα […]
Για πάντα
Katerina, September 1, 2016
Παγωμένες οι σκέψεις και οι λέξεις κενές. Στον καθρέφτη κοιτάζω «Να ‘σαι, χόρευες χτες» Στ’ ουρανού τον γαλάζιο κήπο Και στης αιώνιας μνήμης τον γκρίζο ωκεανό. Όνειρα έκανες που μοιάζαν μ’ αστέρια. Λίγο απ’ το φως τους μου έδινες και άπλωνα τα χέρια Στην άβυσσο της χαμένης ηλιαχτίδας. Κι όμως πάλι το σκοτάδι σε φέρνει. […]
Μελτέμια
elena, August 28, 2016
Στη τσέπη μου ψάχνω για ένα μαγικό λυχνάρι. Μα κι αν το βρω, τι να τις κάνω τόσες ευχές; Χρυσά, ασημένια κοχύλια χορεύουν γύρω από τον λαιμό σου, η θάλασσα βρέχει τα αυλάκια των χειλιών σου, η αλμύρα χαράσσει δρόμους επάνω στο χρυσαφένιο από τα χάδια του ήλιου κορμί σου. Μικρή μου ιστορία, μεγάλο μου βάσανο, αέρα […]
Τα παλιά καλοκαίρια
Katerina, August 26, 2016
Μια ζεστή αγκαλιά, ένα χάδι γλυκό, δίπλα στη θάλασσα, ένα μεσημέρι καλοκαιρινό. Κοχύλια είχες στο λαιμό και το βράδυ ερχόταν χωρίς δισταγμό, να μας βρει ξεχασμένους, δίπλα στο κύμα νυσταγμένους. Κι εγώ να σου ψιθυρίζω απαλά «Κρίμα που θα ξυπνήσω και θα ‘χεις φύγει μακριά». Ήρθε ο χειμώνας μια ανάσα παγωμένη, με τα λευκά του […]
Κύκλοι, εποχές κι άλλα τέτοια αφηρημένα
haritini, August 24, 2016
Ξαναχτίζω μία γεωμετρία, κάπως γίνεται θαρρώ. Αν και ξέρω σίγουρα ότι κάποιος εκεί έξω θα μου έλεγε να μη βιάζομαι, να μην ενθουσιάζομαι, να οδηγώ τον εγκέφαλό μου πιο συντηρητικά. Αλλά όταν η πραγματική σου ηλικία είναι περίπου 5.5 έτη, δε μπορείς να μη βιάζεσαι, δε μπορείς να μην ενθουσιάζεσαι, βλέπεις τις μέρες του φωτός […]
Επιστήμη του Κορεσμού
Katerina, August 22, 2016
Άλλη μια ιστορία μεταφρασιοβασισμένη σε αγαπημένο τραγούδι ιαπωνικής προέλευσης. Amazarashi – Furui SF Eiga – Παλιά, Sci-Fi Ταινία Αργά χτες το βράδυ, έβλεπα μια ξένη ταινία, επιστημονικής φαντασίας που έπαιζε στην τηλεόραση. Όπως τόσες και τόσες, έδειχνε τον κόσμο μας, στο μέλλον. Ο κόσμος αυτός είχε μολυνθεί ανεπανόρθωτα από τους ανθρώπους, τόσο που οι πνεύμονες τους […]
Χειροκρότημα
Katerina, August 20, 2016
Η ζωή μου 5 χρονών μ’ έναν μικρό αδερφό να παίζω κάθε χειμώνα στο δρόμο και κάθε καλοκαίρι στα δέντρα. Η ζωή μου 10 χρονών με το σχολείο και τους επαίνους μου και δύο δώρα στα γενέθλια και δύο δώρα στα Χριστούγεννα. Η ζωή μου 15 χρονών με το θέατρο και τη σκηνή να με […]
Σε
elena, August 15, 2016
Οι χαοτικοί, έντονοι ρυθμοί του Δεκαπενταύγουστου και μετά η κλιμακωτή αποσόβησή τους. Μια ξαφνική μπόρα αλλάζει την σύσταση των καιρικών φαινομένων αλλά όχι την χωροδιάταξη των επίμονων τουριστών. Παρά την ραγδαία πτώση της θερμοκρασίας, απελπιστικά πρωτοφανής για την συγκεκριμένη περίοδο του καλοκαιριού, οι καλά εξοπλισμένοι με βατραχοπέδιλα, σακούλες τζάμπο και υπομονή αδειούχοι του Αυγούστου και […]
Σκεφτόμουν να πεθάνω.
Katerina, August 8, 2016
Μεταφράζοντας σαν σε ποίημα ένα αγαπημένο τραγούδι των Amazarashi, χαιρετώ σας. “Σκεφτόμουν να πεθάνω.”, ατσούμπαλα μεταφερμένο από τα Ιαπωνικά. Σκεφτόμουν να πεθάνω Σκεφτόμουν να πεθάνω γιατί τα γλαροπούλια έκραζαν πάνω στη γέφυρα. Τσιμπούσαν το παρελθόν μου, πριν πετάξουν μακριά, στο έλεος των κυμάτων που εξαφανίζονταν αμέσως μόλις εμφανίζονταν. Σκεφτόμουν να πεθάνω γιατί στην ημέρα των […]
The night
elena, July 23, 2016
A translation of one of the poems of Nikos Aslanoglou. The night All this unforeseen delight, when I first saw the bright lights coming from the terraces, and the wind passed through the wide open windows, finding somehow its way right into my soul, while we were faintheartedly walking through spring into an invisible summer. […]
Τέλος εποχής
haritini, June 26, 2016
Μικρέ ψυχαναγκαστικέ ανθρωπάκο. Εσύ που τώρα νιώθεις το κεφάλι σου πολύ βαρύ και πολύ φορτωμένο. Εσύ που φαντάζεσαι τον εγκέφαλό σου σαν έναν καταπιεσμένο εργάτη που χτυπάει με τις γροθιές του τις πόρτες του εργοστασίου που τον φυλακίζει. Εσύ που απομονώνεσαι, γιατί δε θέλεις οι άνθρωποι να δουν την αδυναμία σου. Εσύ που περπατάς σε […]
Στους έκπτωτους αρμόζει η λήθη
elena, June 17, 2016
Σε ξένες θάλασσες σκορπάμε τώρα τους ανέμους μας αφού κάψαμε τις γέφυρες και βουλιάξαμε τα καράβια μας μηδενίσαμε το κενό διαιωνίζοντας το τίποτα αγγίξαμε τα όρια της ασημαντότητας σαν αστέρια που εκπλήρωσαν τον σκοπό τους λάμψαμε ένα βράδυ στον απέραντο ουρανό και μετά πέσαμε σαν στρατιώτες στη μάχη της λήθης και της μνήμης διαλυθήκαμε στο […]
Δώδεκα
elena, May 30, 2016
Περασμένες δώδεκα, δώδεκα βήματα από το σκοτάδι προς το φως. Έντεκα ιππότες με φυλάνε καθώς προχωρώ να κατακτήσω την Ανατολή. Δέκα φορές μου κλείνεις την πόρτα. Εννέα χάρτινες κούτες κλείνουν μέσα τους τις νύχτες μου μαζί σου, τις μέρες μου μακριά σου – τις βάζω φωτιά, τις βλέπω να πυρώνουν και χορεύω γύρω τους. Οκτώ […]
Χωρίς γραμματόσημο
haritini, May 16, 2016
Άνοιξη. Του έτους 2016. Βρίσκομαι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη σχεδόν 24 χρόνια. Σε πέντε χρόνια από τώρα πολλά πράγματα θα είναι διαφορετικά κι άλλα θα είναι ίδια, θα ακολουθούν ακόμη πιστά τον αέναο κύκλο τους. Δεν έχω ιδέα πού θα είμαι, δεν έχω ιδέα πώς θα είμαι, δεν έχω ιδέα ποια θα είμαι ή […]
Κύκλοι ανοιχτοί
haritini, April 13, 2016
Κύκλοι ανοιχτοί σημαίνει να μην ξέρεις τι σου γίνεται. Σημαίνει να βλέπεις μπροστά σου το ανυπέρβλητο χάος, ακόμη κι αν εκεί δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά όμορφοι δρόμοι που αδημονούν να τους διαβείς. Κύκλοι ανοιχτοί σημαίνει ασυνάρτητες απογευματινές σκέψεις, θολές και δακρυσμένες ματιές έξω από το παράθυρο καθώς ο ήλιος δύει, βήματα σε άγνωστες γειτονιές […]
Bruxelles, ma belle
elena, April 12, 2016
Μου είπανε μίλα γι’αυτό, θα σε βοηθήσει. Δεν μπορούσα να το κάνω. Μου είπανε γράψε γι’αυτό, θα σε βοηθήσει. Αυτό και αν δεν μπορούσα να κάνω. Ήταν πολύ νωρίς, ήταν μόνο μία εβδομάδα μετά. Σήμερα είναι ακριβώς τρείς εβδομάδες μετά. Είμαι στις Βρυξέλλες. Από εκείνο το πρωί και μετά, σταμάτησα να παίρνω το μετρό και περπατάω […]
Το κουράγιο να αλλάξεις
haritini, February 20, 2016
Για την ψυχή μας γράφουμε, αδέρφια. Γιατί διψάει και φωνάζει – να κάνεις πως δεν ακούς, τουλάχιστον ανόητο εκ μέρους σου. Για το μέσα μας το ανήσυχο, το άσβεστο, το αιρετικό. Για αυτές τις καταραμένες τις φωνές, που όσο βαθιά κι αν τις φυλακίσουμε, είναι σειρήνες και ξεγλιστράνε από τα κάγκελα στα κελιά τους και […]
#100
elena, February 14, 2016
Μία νύχτα με λίγη ψύχρα, το άυλο «εμείς» αποκτούσε υπόσταση. Τα δάχτυλά μου μπλέκονταν στα μαλλιά σου, τα δάχτυλά σου χόρευαν επάνω μου. Με κάθε φιλί, μου χάριζες οξυγόνο, για να μου το στερήσεις λίγο αργότερα και όλα πάλι απ’την αρχή. Ανέπνεα εσένα, ανέπνεα μέσα από εσένα. Οι πέντε μου αισθήσεις σου ανήκαν, ο χρόνος […]
Να μην ξέρεις τι θέλεις ή να ξέρεις τι θέλεις και να μην μπορείς να το έχεις;
elena, February 14, 2016
Τρίτη, 19 Ιανουαρίου 2016
elena, January 20, 2016
Το παλτό μου έχει ποτίσει με καπνό και μουσική. Κάπου, σε έναν μονόδρομο που δεν περπατάει κανείς, είναι μέσα Γενάρη. Από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη και σύντομα από την μία άκρη της Ευρώπης στην άλλη, ταξιδεύω. Στα άκρα, πάντα των άκρων, ακροβατώ. Αποχαιρετώ, αποφασίζω, αποσυντίθεμαι για να συσταθώ ξανά σε νέα υπόσταση, […]
Αρχή μιας ιστορίας υπέροχης
haritini, January 12, 2016
Είναι κάποιες συναντήσεις ανθρώπων μαγικές. Φυσικές και αβίαστες σαν απαλό κύμα που αφρίζει στην ένωσή του με τα βότσαλα της ακροθαλασσιάς. Σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο πιο ειλικρινές και πιο σπουδαίο από τη στιγμή της συνάντησης αυτών των ανθρώπων. Τη στιγμή αυτή συντελείται ένα αδιόρατο μυστήριο. Γεννιέται χωρίς κανένα δισταγμό ένα ζεστό, χρωματιστό καταφύγιο. […]
Παράθυρα ανοιχτά
elena, December 31, 2015
Παράθυρο ανοιχτό, πρώτος όροφος, δεν βλέπω τ’ αστέρια, είσαι εδώ. Απουσία ήχων, βράδυ Τετάρτης, σαράντα τετραγωνικά, τα χρώματα. Λιγοστά λόγια, χορδές κιθάρας, ασύγχρονες κινήσεις, τα βλέμματα. Νύχτες φωτιάς, ντυμένες με ατσάλι, χάρτινη πόλη, τα σύνορα. Σταγόνες κρασιού στα χείλη, τις παίρνει το φιλί, τις οδηγεί στο λαιμό μου, τις σκορπά. Τα δάχτυλά μου μπλέκονται στα […]
Έκτακτο δελτίο τύπου
George, December 20, 2015
Σε μια αφνιδιαστική κίνηση τα ξημερώματα της προηγούμενης Πέμπτης, η πλειοψηφία των συντακτών του Wordbox.gr ανακοίνωσε την μετακόμισή της στο Βέλγιο. Επιδεικνύοντας πρωτοφανή αφοσίωση, η πλειοψηφία των αναγνωστών του εν λόγω blog αποφάσισε και αυτή να μετακομίσει στην μικρή κεντροευρωπαϊκή χώρα. Η κίνησή σας μας συγκίνησε βαθιά. Σας ευχαριστούμε.
Στον Κ
haritini, December 6, 2015
Στο νικημένο μου ξεφτέρι. Ανήκω σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που σε κάποια φάση της ζωής τους πίστεψαν ότι ο κόσμος σίγουρα θα αλλάξει, γιατί πρέπει να αλλάξει. Αυτή η φάση της ζωής μου δεν έχει περάσει ακόμη κι ίσως να μην περάσει ποτέ, γιατί έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας […]
All the words
elena, November 24, 2015
A creative translation of one of Andreas Embirikos’ poems. All the words “I’ll be back soon”. That’s what you told me when you left, all in a hurry, for a country far away from home, from us. Now all your letters consist of your permanent wish to come back, to breathe the breeze of the Aegean, […]
Ημερολόγιο ξημερώματος α – σκοτεινό δωμάτιο
haritini, November 13, 2015
Εξομολογήσεις μικρών πρωινών ωρών. Αυτοαναφορική και αυτοάνοση ψυχανάλυση. Ημερολόγιο σκέψης και συναισθηματικής κατάστασης, μια στιγμή εν μέσω άπνοιας και αϋπνίας. Φωτογραφία υπερευαίσθητου ψυχισμού, no filter και full zoom in. Αποτύπωση μιας πραγματικότητας. Πάντα να το θυμάστε, υπάρχει μία πραγματικότητα αλλά πολλές διαφορετικές αλήθειες. Πλάνο που παίζει, φωτισμός πολύ σκληρός. Ας γίνει κι αυτό. Όποιος αντέχει. […]
Η καρδιά στην καρδιά
haritini, October 19, 2015
Όχι πάλι το κουτί με τις φωτογραφίες. Όχι πάλι. Ανοίγει η ντουλάπα κι όλο το δωμάτιο γεμίζει εικόνες. Ξεμυτίζουν τα φαντάσματα που έχω κρύψει, ανοίγουν το κουτί με τις φωτογραφίες, τις παίρνουν και τις σκορπίζουν παντού γύρω. Αιωρούνται γύρω μου μαζί με ασημόσκονη και κορδελίτσες κι αυτή τη γλυκερή και όξινη μυρωδιά του χθες. Ακολουθούν […]
Βυθός
elena, October 10, 2015
Τα βήματά μου αφήνουν σημάδια στην άμμο. Η παραλία άδεια, έρημη, είναι πια Οκτώβρης. Πλησιάζω δίπλα στη θάλασσα, παρατηρώ ότι δεν έχει κύμα. Οι ακτίνες του ήλιου ζεσταίνουν το φθινοπωρινό μεσημέρι και αντανακλώνται στην ήρεμη επιφάνεια του νερού. Απομακρύνομαι και βγάζω τα παπούτσια μου και το φόρεμά μου. Το λευκό χρώμα του μαγιό έρχεται σε […]
To σπίτι με τους καθρέπτες
George, September 29, 2015
Μια πόρτα κλείνει πίσω μου με ένα μαλακό γδούπο, βυθίζοντάς με στο σκοτάδι. Βρίσκομαι σ’ένα στενό χωλ, το ξέρω γιατί ήταν το μόνο που κατάφερα να δω από το χώρο πριν οι σκιές καταπιούν το φως της ημέρας. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα στο απόλυτο σκοτάδι, το περίγραμμα μιας αψίδας φωτίζεται, υποδεικνύοντας το τέλος του διαδρόμου. Το […]
Γράμματα των παιδιών στο Θεό
haritini, September 22, 2015
Ή αλλιώς, κάτι ραβασάκια αυθάδικα και αιρετικά. Κάποιες φορές σοφά μέσα στην απλότητα και τη λακωνικότητά τους. Αφοπλιστικά χάρη στην ευθύτητα και την ειλικρίνεια των εμπνευστών τους. Κάτι ραβασάκια που τα έγραψαν μικροί άνθρωποι. Τόσο μικροί που δεν έχουν καν συμπληρώσει μία δεκαετία ζωής σε αυτόν τον πλανήτη και την ίδια στιγμή τόσο μεγάλοι που […]
Κάτι κάστρα χάρτινα
elena, July 2, 2015
Έτσι σε έπλασα στο μυαλό μου. Ιδεώδη. Ιδιαίτερο. Ιδανικό. Σε κατασκεύασα από γυαλί για να μπορώ να βλέπω μέσα σου. Διάφανος. Διάχυτος. Διαυγής. Οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν την ύπαρξή σου και φώτιζαν κάθε κρυφή της πτυχή. Πέτυχα αυτό που ήθελα: ήσουν κάτι το απτό, ήσουν κάτι ολόλαμπρο, ήσουν κάτι δικό μου. Στον φανταστικό μου […]
Φωνές
haritini, May 30, 2015
Κι εκεί που νομίζεις ότι απλά δεν έχεις έμπνευση, έρχεται η στιγμή, αυτή η στιγμή που σου ανατρέπει τις θεωρίες σου. Καλά και ήσυχα εσύ, νόμιζες πως περνάς την περίοδο της αποχής, πως τα ερεθίσματα δεν είναι αρκετά ισχυρά ή πως η διάθεσή σου σε οδηγεί μακριά από το μολύβι σου. Είναι αυτή η φάση […]
Καζαμπλάνκα
elena, May 29, 2015
Αυτή η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα αποτυχημένο παραμύθι. Φτιάχτηκε από μεθυσμένα λόγια που κρύβονται επιμελώς τη μέρα και εμφανίζονται κάποιες νύχτες που η μόνη σκέψη στο μυαλό μου είσαι εσύ. Πέρσι τέτοια εποχή, λίγες μέρες πριν πάω να δώσω ένα από τα τελευταία μου μαθήματα, θυμάμαι μία συναυλία που δεν πήγα ποτέ, και […]
Για ένα πουκάμισο αδειανό*
elena, May 21, 2015
“…στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν” Και ας μας είπαν ότι θα γυρίσουν. Και ας μας υποσχέθηκαν ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν θα ξαναγυρίσουν και τίποτα δεν θα πάει καλά. Ίσως στην αρχή να ήθελαν να γυρίσουν, ίσως να βασανίζονταν με το δίλημμα του αν πρέπει ή […]
Ένας ακόμη Μάιος
elena, May 11, 2015
Μια εσωτερική ταλάντευση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας καταλήγει σε ασυναρτησίες γραμμένες σε έγγραφο word συνοδεία λευκού κρασιού υπό τους ήχους της ανοιξιάτικης μπόρας. Φήμες λένε ότι ο τρόπος γραφής μου είναι γλυκανάλατος με πομπώδεις λογοτεχνίζουσες εκφράσεις και επικεντρώνεται σε νεανικά first world problems κυρίως αισθηματικής φύσεως. Ας πούμε ότι αυτό ήταν μία προειδοποίηση περιεχομένου. Διαβάστε υπεύθυνα. […]
Ώρα γεννήσεως 02.00
haritini, April 22, 2015
Θα γεννηθείς το σωτήριο έτος 1992. Θα μοιάζεις με μαλλιαρό ποντίκι και οι γονείς σου θα έχουν πια παιδί. Ο Σάκης Ρουβάς θα αφήσει το έτος της γέννησής σου στην ιστορία της ελληνικής ποπ σκηνής κι εσύ λίγα χρόνια μετά θα θελήσεις να τον παντρευτείς, αφού θα έχεις αποδεχτεί ότι δε θα μπορείς να παντρευτείς […]
Τα βράδια που έρχονται
elena, April 13, 2015
Και ήρθαν μέρες, που θα ήθελα να ήταν νύχτες, για να σε έχω δίπλα μου. Και ήρθαν νύχτες, που θα ήθελα να ήταν μέρες, για να βλέπω το φώς να χορεύει στα μάτια σου. Και ήρθαν όνειρα, ιδέες, σχέδια, και έτσι όπως ήρθαν, έτσι έφυγαν, γιατί τίποτα δεν είχε σημασία αν δεν τα κάναμε μαζί. Το […]
Ένα χαμόγελο
George, March 30, 2015
Γυρνώ σπίτι μου. Γυρνώ οδηγώντας, μετά από άλλη μια νύχτα διασκέδασης, άλλη μια νύχτα χορού και κεφιού με φίλους. Οδηγώ στη μεγάλη καμπή του δρόμου μπροστά στη θάλασσα και δίπλα στο δάσος. Κοιτώ φευγαλέα προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, εκεί που ξέρω πως βρίσκεται ένα σημείο που κάποτε ανακαλύψαμε μαζί. “Θα με πας κάπου να με […]
Αποκυήματα της φαντασίας του ιδεαλιστή
George, March 25, 2015
Περνώ πολλές ώρες της ημέρας με το να σκέφτομαι αυτούς που αγαπώ. Αυτούς που με αγαπούν και αυτούς που με αγαπούσαν. Περνώ το χρόνο μου ονειροπολώντας, κάνοντας κύκλους στο μυαλό από τον έναν στον άλλο. Σας ξεφυλλίζω, σα κεφάλαια βιβλίων. Διαβάζω ξανά και ξανά την μεριά σας που μου έχετε αποκαλύψει. Κάποιοι από σας φθείρεστε […]
Σκέψεις απογευματινές για αδικίες καθημερινές
haritini, March 22, 2015
Τον τελευταίο καιρό η σκέψη μου στρέφεται συχνά προς μία έννοια. Σαν να υπάρχει σχεδόν σε μόνιμη βάση ένα ξεχωριστό νήμα της εγκεφαλικής μου δραστηριότητας, που ακούραστα επεξεργάζεται αυτή την έννοια. Το νήμα αυτό δουλεύει στο παρασκήνιο και σε ανύποπτες στιγμές μία μάλλον υποσυνείδητη εντολή το ανακαλεί και το τοποθετεί στο προσκήνιο. Χωρίς να έχω […]
Για τον Β.
elena, March 15, 2015
Και αν κάθε φορά λέω πως δεν θα ξαναγράψω, δεν μπορώ να το τηρήσω. Γιατί το γράψιμο είναι κάθαρση. Και αν κάθε φορά λέω πως δεν θα ξαναγράψω έτσι μελαγχολικά, ούτε αυτό μπορώ να το τηρήσω. Γιατί δεν μπορώ να προσποιηθώ και να γράψω κάτι άλλο πέρα από αυτό που νιώθω. Και αν κάθε φορά […]
Μέρες μίας άλλης άνοιξης
elena, March 12, 2015
Η άνοιξη ήρθε, χωρίς να μας ρωτήσει. Δεν ήθελα να έρθει χωρίς να είσαι εσύ εδώ. Στις καρδιές ένας ατελείωτος χειμώνας, η σκέψη δεμένη από αραχνοΰφαντη κλωστή αιωρούνταν μετέωρη στο κενό, αυτό το κενό που άφησες. Προσπαθούσα να αποφύγω τη βουτιά στον μηδενισμό. Η έμφυτη τάση μου να δίνω αξία στα πιο μικρά, υπέροχα, αόρατα […]
Τελευταία σελίδα
elena, February 26, 2015
Τα δάχτυλά μου χτυπάνε νευρικά το ποτήρι με το λευκό κρασί. Είναι ένα ποτήρι του νερού, μιας και μέσα σε ένα χρόνο έσπασαν και τα έξι ποτήρια του κρασιού που είχα. Χτες, έσπασε και ένα του νερού. Λίγο ακόμα και θα καταλήξω να έχω μόνο πλαστικά. Καλύτερα, για να μην έχω άγχος και για τα […]
Εμείς
elena, February 12, 2015
«…δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος διαμορφώνει την προσωπικότητά του από εξωγενείς παράγοντες, όπως ερεθίσματα, ακούσματα, αναγνώσματα, αλλά και από την ένταξη σε κοινωνικές ομάδες, από την οικογένεια, το σχολείο, έως την εκκλησία ή μία ομάδα μπάσκετ. Όχι απλά δεν το αμφισβητώ, αλλά το θέτω και σαν βάση για περαιτέρω σκέψη. Προσωπικά, θεωρώ ότι […]
Eργοστασιακές ρυθμίσεις
elena, February 2, 2015
Ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα πίσω, συναντάς τις ματιές των ανθρώπων που σε κοιτάνε να φεύγεις. Δεν έχει σημασία γιατί φεύγεις- μπορεί να το διάλεξες, μπορεί να σε ανάγκασαν, μπορεί να συνέβη έτσι απλά, χωρίς λόγο. Όμως φεύγεις. Καθώς φεύγεις οι λέξεις είναι πια περιττές και καμία γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει τη δυναμική της […]
Cliché και σήμερα
haritini, January 24, 2015
Οφείλω να παραδεχτώ ότι κάποιες λίγες φορές είναι μέχρι και χαριτωμένο. Αν το πεις, νιώθεις ότι κέρδισες τις σωστές εντυπώσεις. Αν στο πουν, νιώθεις ότι κάποιο υπόγειο μήνυμα σκαρφάλωσε στις λέξεις για χάρη σου. Αυτό το παιχνίδι της επαναλαμβανόμενης κοινοτοπίας έχει κάποιο ενδιαφέρον ορισμένες φορές. Ωραία, κάποιες φορές ναι. Όλες τις υπόλοιπες όμως; Όλες τις […]
Φόβων αρνήσεις
haritini, January 9, 2015
Δεν ξέρω κανέναν που δε φοβήθηκε ούτε μία φορά στη ζωή του. Κι ακόμη, δεν έχω την τύχη να ξέρω κάποιον που δεν επιθύμησε ποτέ του τίποτα. Ξέρω, όμως, πολλούς που αρνήθηκαν. Φαινομενικά, αυτή είναι μια ατυχής και τουλάχιστον παράλογη ταξινόμηση των ανθρώπων που γνωρίζω. Στη σκέψη μου, όμως, όλες αυτές οι ασυσχέτιστες – σε […]
365 μέρες
elena, December 31, 2014
Εκείνος ο χειμώνας ήταν κρύος, ο αέρας φυσούσε αδιάκοπα και οι βροχές ήταν αρκετές. Το χιόνι όμως δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή του, παρά τις προσδοκίες πολλών για λευκά Χριστούγεννα. Σηκωνόμουν σχεδόν κάθε πρωί και με τη μαθηματική ακρίβεια των κινήσεων ρουτίνας κατευθυνόμουν προς το παράθυρο – όχι, ούτε και σήμερα θα βλέπαμε χιόνι. […]
Τί χρώμα είναι τί
George, December 29, 2014
Άνοιξα τα μάτια μου, και είχες ήδη φύγει. Είχες εξαφανιστεί, με το γλυκερό σου άρωμα να ποτίζει ακόμη το μαξιλάρι σου. Μερικές μακριές καστανόξανθες τρίχες σου χρυσαφίζουν νωχελικά στον πρωινό ήλιο. Είναι ό,τι απέμεινε από τα ανακατεμένα σου μαλλιά που, όταν στεκόσουν κόντρα στον ήλιο, δημιουργούσαν στο κεφάλι σου διαβολικά φωτοστέφανα. Αλλά δεν με πειράζει, […]
Όλα αυτά που ποτέ
elena, December 17, 2014
Μπορούσα με άνεση να πω ότι δεν ένιωσα καμία έκπληξη. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι υπήρχαν πράγματα που δεν είχαν ειπωθεί ποτέ και ούτε υπήρχε περίπτωση να ειπωθούν κάποια στιγμή στο μέλλον. Πόσο μάλλον τώρα, που η φαινομενικά λεπτή ισορροπία των εσωτερικών μας κόσμων έδινε ρεσιτάλ ηθοποιίας, ένα ρεσιτάλ τόσο πετυχημένο που λίγο ακόμα και […]
Όταν ερχόμουν σε σένα…
haritini, December 3, 2014
Αυτή η ιστορία επαναλήφθηκε πολλές φορές. Η ίδια σκηνή, το ίδιο σκηνικό, οι ίδιοι ρόλοι. Μόνο ο χρόνος άλλαζε. Η ίδια υπόθεση καρφιτσωμένη σε διαφορετικές στιγμές στο συνεχές του χρόνου. Έχει περάσει καιρός από την τελευταία καρφίτσα που μπήκε σ’ αυτό το σεντόνι. Βλέπω πολύ καθαρά πια αυτό το σεντόνι, με όλες τις μικρές καρφίτσες […]
Αστερόσκονη
elena, November 30, 2014
Το οικείο συναίσθημα που πλανάται στον αέρα κάθε φορά που ξεκινάει μία ιστορία- το συναίσθημα ότι στο τέλος τα πράγματα δεν θα πάνε καθόλου καλά, αυτό ακριβώς προσπαθούσα να αποβάλλω – μάταια. Ο Δεκέμβρης μπήκε με υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες – ένα καλοκαίρι καταμεσής του χειμώνα που με τίποτα δεν θύμιζε τα Χριστούγεννα που […]
Η ιστορία σου – Μέρος 3ο
George, November 30, 2014
Δεν μου έδωσες ποτέ επιλογή. Ήταν φανερό και αναπόφευκτο ότι θα γινόμουν δικός σου, παρά τα ελαττώματά σου, παρά τις θεμελιώδεις διαφορές μας. Λίγες μέρες μετά, ήρθες σε μένα σε ένα βρώμικο, τρισάθλιο πλην ιδιαίτερα δημοφιλές μπαράκι της πόλης μας. Δεν το έμαθες ποτέ. Άν και η εφηβεία σου ήταν ταραγμένη, το χαμόγελό σου παρέμενε […]
Κατα…γραφές
haritini, November 21, 2014
Χαρακτηρίζω τη γραφή ως την τέχνη του κειμένου. Και ανέκαθεν αντιλαμβανόμουν την έννοια της τέχνης ως το καλλίγραμμο ίχνος της αρχέγονης ανάγκης του ανθρώπινου πνεύματος για έκφραση. Συνδυάζοντας αυτούς τους δύο ορισμούς, ιδού τι είναι το να γράφει κανείς. Τίποτα άλλο από μια αναπόφευκτη επιταγή της ψυχής προς την πένα, στην προσπάθεια της πρώτης να […]
Γιατί εσύ το ζήτησες*
elena, November 21, 2014
Αυτό που αρνούμαστε να αποδεχτούμε, είναι ότι σ’ αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνοι. Γύρω μας υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι, που κάποια στιγμή ,για μερικούς από εμάς, οι γραμμές των πορειών μας στον χάρτη της ζωής θα κινηθούν παράλληλα, θα ενωθούν για κάποιο χρόνο, και στη συνέχεια ,τις πιο πολλές φορές με βίαιο τρόπο, θα διαχωριστούν και […]
Καληνύχτα μικρό μου κτήνος
haritini, November 17, 2014
Σε είδα σήμερα. Φορούσες μαύρα ρούχα. Είχες καλύψει το πρόσωπο και τα μαλλιά σου με μαύρο ύφασμα. Είχες κρύψει το λαιμό σου σε μια μαύρη κουκούλα και τα χέρια σου τα έκρυψες κι αυτά, στα μαύρα γάντια. Μια τούφα απ’ τα μαλλιά σου ατίθαση, με επιμονή και θράσος ξέφευγε κάθε τόσο από το μαύρο ύφασμα […]
Τέσσερα δευτερόλεπτα
elena, November 14, 2014
-Και τι σε νοιάζει για μένα? Προς στιγμήν, δεν ήξερε τι να απαντήσει. Άφησε το βλέμμα της να περιπλανηθεί τριγύρω, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κερδίσει λίγο χρόνο. Ομολογουμένως η ερώτησή του την αφόπλισε. Αποφάσισε να απαντήσει με ερώτηση στην ερώτηση. -Σωστά, άλλωστε είμαι η βασίλισσα του πάγου, τι μπορεί να νοιάζει εμένα? Αυτοσαρκασμός ,ξεκάθαρα. […]
Η ιστορία σου – Μέρος 2ο
George, November 14, 2014
Έφυγα από τη χώρα, και εκεί που πήγα, η μπύρα ήταν φτηνή και νύχτωνε νωρίς, Ένα από αυτά τα βράδια, τα πράσινα μάτια σου ήρθαν πολύ, πολύ κοντά και τα βλέφαρά σου έκλεισαν. Μπορεί να μοιραστήκαμε και μερικές στιγμές παίζοντας στο ίδιο πιάνο, δε θυμάμαι καλά αν ήσουν εσύ. Ήσουν άλλη μια πρόκληση, άλλη μια […]
Η ιστορία σου – Μέρος 1ο
George, November 13, 2014
Δεν έχω ιδέα πως ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Πάει πάρα πολύς καιρός. Σε θυμάμαι σκαρφαλωμένη πάνω μου, σε ένα κρεβάτι ξενοδοχείου. Ήμασταν παιδικοί γνωστοί, εσύ όμως έπαιζες με άλλα παιδιά. Αργότερα, μου πούλησες μαγκιά στο σχολείο, αλλά τελικά βγήκες μαζί μου. Η γλώσσα σου είχε περίεργη υφή, και δε τη συνήθισα ποτέ. Πρώτη φορά βγήκα […]
Τα κλειδιά
haritini, November 11, 2014
Τα πρόσωπα αυτής της ιστορίας είναι υπαρκτά. Η φαντασία δεν έπλασε κανένα μέρος της. Αυτή είναι μια ιστορία αληθινή. Αυτό είναι μια εξομολόγηση. Ζω τα τελευταία τέσσερα χρόνια μόνη μου. Σε ένα σπίτι που το διάλεξα και το έστησα όπως ήθελα. Στο σπίτι μου. Αν προσπαθήσω να βρω τι είναι αυτό που μου αρέσει στο […]
Πρόσωπα απ’ τα παλιά
haritini, November 4, 2014
Συμβαίνει αρκετά συχνά. Περπατάς αφηρημένος πηγαίνοντας στη δουλειά σου ή πίνεις καφέ με φίλους ή περιμένεις σε μια ουρά στην τράπεζα. Και ξαφνικά συμβαίνει. Σε ανύποπτο χρόνο εισβάλει στο οπτικό σου πεδίο, βίαια σχεδόν, τρομακτικά. Ένα πρόσωπο απ’ τα παλιά. Στέκεται εκεί, σε κοιτάζει, προσπαθεί να σε αναγνωρίσει, ίσως χαμογελάσει κι αρχίσει να κατευθύνεται προς […]
Να μάθεις να φεύγεις
elena, October 31, 2014
Να μάθεις να φεύγεις ,όταν νιώθεις ότι δεν ανήκεις εκεί πια. Όταν το σώμα σου υπάρχει αλλά η ψυχή σου πετάει μακριά .Όταν τα όνειρά σου είναι πιά τόσο μεγάλα που ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν τα είχες φανταστεί. Όταν αισθανθείς ότι απογαλακτίστηκες, τότε να φεύγεις. Τότε είναι η ώρα. Ο εγωισμός, η […]
Περί αγάπης και λέξεων ο λόγος
elena, October 30, 2014
«Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, πώς να σου πω το σ ‘αγαπώ ,να το πιστέψεις?»* Είναι ένας ακόμα στίχος σε ένα ακόμα ελληνικό έντεχνο τραγούδι. Δεν ανήκω στους φανατικούς ακροατές της ελληνικής μουσικής σκηνής, ωστόσο αναγνωρίζω ότι πίσω από τον στίχο αυτό ,κρύβεται μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια ,μια αλήθεια συμπυκνωμένη σε λίγες λέξεις .Σ’ […]
Φιλία – Μέρος 1ο
George, October 28, 2014
Disclaimer Όλα αυτά είναι προφανώς μια γελοία απλούστευση του συνολικού προβλήματος της διατήρησης μιας φιλίας. Επιπλέον οπτικές και παράμετροι, στο επόμενο επεισόδιο. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι προφανώς περίπλοκες. Οι φιλίες, ως είδος σχέσης, κληρονομούν αυτό το χαρακτηριστικό. Τι αναζητεί κανείς σε ένα φίλο; Παρέα; Να τον κάνει να αισθάνεται ότι “ανήκει”; Πνευματική διέγερση; Ασφάλεια; […]